ปีศาจ ในสันสกฤตคือ ปิศาจ (เป็นสระ อิ)
ซึ่งมีอธิบายในคัมภีร์อาถรรพเวทว่า กระวฺยาท หมายถึง สัตว์กินเนื้อ ผู้กินเนื้อดิบ
ในคัมภีร์พระเวทใช้ศัพท์ที่มีรากศัพท์เดียวกันคือ ปิศุนะ (ใส่ร้าย ให้ร้าย เผยออกมา รากฐาน ฯ)
ตรงกับคำละตินว่า piget ภาษาเยอรมันโบราณชั้นสูงคือ fehida (ความเป็นศัตรู ความเป็นปฏิปักษ์)
ตรงกับภาษาของพวกแองโกล แซกซัน (Anglo-Saxon ชนพื้นเมืองทางใต้และตะวันออกบนเกาะอังกฤษ)
คือคำว่า faehp (อาฆาต พยาบาท)
ซึ่งมีความสัมพันธ์กับคำภาษากอท / กอธ คือ fijan (ที่ทำร้าย)
(ชาวกอทเป็นชนเผ่าเจอร์มานิคตะวันออกที่มีที่มาจากกึ่งตำนานสแกนด์ซา (Scandza)
ที่เชื่อกันว่าอยู่ในบริเวณที่เป็นเยอตาแลนด์ (Götaland) ในสวีเดนปัจจุบัน)
ดังนั้นปีศาจมีความสัมพันธ์กับคำภาษาอังกฤษปัจจุบันคือ fiend (เก่งอย่างร้ายกาจ มาร ผู้ทารุณดุร้าย ผู้ติดของมึนเมา)
ส่วนในภาษาสันสกฤต ปิศาจ มีความสัมพันธ์กับคำว่า
ปิศิตะ แปลว่าเนื้อสด (และ)
ปิศะ คือ กวางชนิดหนึ่ง และสีแดงอมน้ำตาลหรือเหลือง (กวางที่มีสีดังกล่าว) เป็นต้น
ภาษาสันสกฤตปัจจุบัน ปิศาจ แปลว่า อสูรกาย ผี goblin (ก็อบลิน ภูตเจ้าเล่ห์) ยักษ์กินคน ฯ
ผู้ที่มุ่งร้าย และคนที่ทารุณโหดร้ายเหมือนปีศาจ
(ใกล้เคียงกับคำว่าปีศาจในภาษาไทยมาก)
ในวรรณคดีสันสกฤตปิศาจ เป็นอมนุษย์ชั้นต่ำ
ที่เป็นภาคีกับอมนุษย์ชั้นสูงคือ ยักษ์กินคน (Ogre) และรากษส (Vampire ผีดูดเลือด)
ซึ่งเป็นศัตรูกับมนุษย์และเทวดา
.........
ยักษ์ (giant) บางพวกเป็นพวกเทวดาชั้นล่าง มีท้าวกุเวร เทพแห่งทรัพย์เป็นหัวหน้า
โดยในศาสนาเช่น หรือไชนะใช้คำว่า "ยักษ์" หมายถึงผู้ยิ่งใหญ่ใช้เรียกพวกเทวดา
........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น